Hoewel ik je al duizend keer bestreed
Ik weet je komt steeds weer
De val om het opstaan uit te dagen
De pijn die de zalf ontbeert
De wolk die de zon verduistert
Je stapt op me af met sarcasme doorbeten
Je daagt me steeds weer uit
Maar het maakt niet uit
De heuvel, de bocht, de kilte, de duisternis
elk grijs deken van miserie warmt mijn hart
het maakt me steeds weer blij
niet omdat ik het heb bestreden
niet omdat ik het overwon
maar omdat elke wolk die mij bezet
Geen ander in het duister zet
Ignace Vandewalle
