Het politieke diasteem tussen links en rechts wordt een heuse kloof wanneer we regeringen kennen die op één ideologische vleugel vliegen. De omvang van de politieke kloof tussen links en rechts is op zich geen maatschappelijk probleem. T.t.z. zolang het voetvolk niet ingeschakeld wordt. Het wordt een maatschappelijk probleem vanaf het moment dat de vakbonden ingeschakeld worden om de grenzen van de vrije meningsuiting te overschrijden door via ophitsing op roepen tot geweld. Als de politiek daar dan nog eens een subtiel schepje bovenop doet zoals Bruno Tobback vorige week deed, dan is het hek van de dam. Bruno Tobback, geflankeerd door “ den John “ Crombez, liet vorige week noteren dat vandalisme tijdens de nationale betoging niet de rijken raakt en zijn doel voorbijsteekt of er contradictorisch aan is. Alsof het vandaliseren van eigendommen van rijken wel getolereerd wordt en wel aanvaardbaar is. Rudy de Leeuw, Marc Leemans, Elio di Rupo en Bruno Tobback vielen elkaar sinds de stakingsrellen voor de voeten met cognitieve dissonantie -argumenten om de sociale vredevolle progressieve empatische Vlaming in zijn gewetenstrijd te ondersteunen.(lees niet te verliezen als stemvee, sympathisant of lid)
Ik ben overtuigd van zowel het politieke als het maatschappelijke nut van de links - rechts tegenstellingen. Het is immers door die tegenstelling dat we elkaars denkpatronen constant in vraag stellen, wat nodig is om tot goede oplossingen te komen. Het citaat “ Hij die denkt alles te weten is alvast daarover verkeerd.” geldt voor alle denkers, in alle politieke partijen. De oplossing ligt ook niet steeds in het midden zoals de centrumpartijen ons willen doen geloven. Op zich ligt ze daar zelden of nooit. De centrumpartijen schuiven naargelang de regeringsdeelname linkse of rechtse oplossingen naar voor. Absolute mossel noch vis-oplossingen komen zelden voor. Het goede consensusvoorstel is het voorstel die voldoende linkse als rechtse elementen of maatschappelijke effecten bevat. In het debat over de rijken belasten staat het niet belasten tegenover de vermogensbelasting of de winstvermogensbelasting. Het consensusvoorstel is hier een begrensde Europese speculatieve winstvermogensbelasting. In het debat omtrent indexsprong of automatische loonindexering is de netto loonindexering het consensusvoorstel/idee.
Ideologische consensusprojecten als “ De nieuwe politiek cultuur “ en “ De actieve welvaartstaat “ van Guy Verhofstadt en Frank Vandenbroucke of “ Het Sienjaal “ van Maurits Coppieters en Norbert Debatseleer zijn lovenswaardig en gaan uit van een “samen sterk, eendracht maakt macht” -denkpatroon. Maar hoe prachtig deze projecten ook op papier lijken, zo moeilijk zijn ze in de realiteit. Een maatschappelijke visie uitbouwen zonder de druk en de kracht van de tegenstelling die van buiten uit komt, leidt al snel tot onevenwichtig denken. Of zoals Louis Tobback het zo mooi zei: “ paars is als water en vuur samen brengen, ofwel verdampt het water ofwel dooft het vuur”.
Uitgaan van zwart of wit en vanuit deze stelling met gezonde electorale en maatschappelijk druk van buiten uit, op zoek gaan naar één van de vijftig tinten grijs, zal steeds tot betere resultaten leiden dan zonder ideologische uitvalsbasis op zoek gaan naar een grijze oplossing.
Rechtse regeringen met sterke linkse oppositie en linkse regeringen met sterke rechtse oppositie vliegen gecorrigeerd verder dan regeringen waar de linkse vleugel achteruitvliegt en de rechtse vooruit of omgekeerd.
Dus links Vlaanderen aanvaard uw democratisch lot, bewijs Vlaanderen een dienst en voer verder een sterke oppositie, maar laat de knokploegen van de vakbond thuis. Want het is pas wanneer een mug op je teelballen zit, dat het beseft komt dat je niet alle problemen met geweld kan oplossen.
Ignace Vandewalle
