Bij paarsgroen heb je maar twee mogelijkheden: ofwel wordt groenlinks bont en blauw geramd, ofwel druipen liberalen af met schaamrood op de wangen. Wanneer Petra De Sutter zelfvoldaan gewag maakt van de groenste begroting ooit en Frank Vandenbroucke het over een sociaal regeringsbeleid heeft, dan weet je dat Alexander De Croo een blauwtje heeft opgelopen.
Het enige wat de liberalen na het begrotingsconclaaf kunnen claimen is een lastenverlaging op arbeid van 225 miljoen euro. Maar is dit wel een echte lastenverlaging? Het betreft hier de afschaffing van de crisisbijdrage ingevoerd door Jean Luc Dehaene in 1994. Binnen een globaal crisisplan voorzag hij toen om alle werknemers en ambtenaren een tijdelijke bijzondere bijdrage voor de sociale zekerheid te laten betalen. Tijdelijk betekende toen: 'tot in 2000′.
Als we Lachaert mogen geloven hebben we Euromillions gewonnen
In de politiek hebben woorden steeds een andere betekenis dan in Van Dale. Zo staat in het politiek lexicon dat 'onverwijld' betekent: na 8 jaar. Komt daar nu bij dat 'tijdelijk invoeren' betekent ' voor 34 jaar invoeren'. Want, Vivaldi zal deze crisisbijdrage niet onmiddellijk afvoeren. We blijven nog zeven jaar deels betalen. De crisisbelasting wordt afgeschaft gefaseerd over zeven jaar. Pas in 2028 zal die volledig afgevoerd zijn. Voor deze enige liberale prestatie krijgen we vier euro per maand korting. Als we Lachaert mogen geloven hebben we Euromillions gewonnen. Maar goed, die geloven we al niet meer sinds hij met de voorzitterverkiezingen zijn ganse partij bedroog. Enfin. De liberalen zitten sinds 1999 onafgebroken in de federale regering en gloriëren nu met de afschaffing van een crisisbelasting die ze normaal in 2000 hadden moeten afschaffen. Il faut le faire.
Met de Staat van de Unie-toespraak legt de premier jaarlijks zijn plannen en politieke doelstellingen voor het komende jaar op tafel en koppelt deze aan een voorafname van de impact ervan op de begroting. Na een parlementair debat, waarbij de meerderheid traditioneel geen letter wijzigt aan zijn plannen of doelstellingen, vraagt de regering het vertrouwen aan het parlement voor de uitvoering van dit beleid.
Inderdaad, minister De Sutter dit is de groenste begroting ooit, want zoals we nu stilaan weten: 'avec les verts c'est plus cher'.
Het probleem met deze Staat van de Unie-toespraak is dat op enkele punten na, de belastingen het enige zijn wat definitief afgeklopt is. Een kleine opsomming: de stijging van de taksen op tabak, vliegtaks, effectentaks, daling terugbetaling professionele diesel, CRM-taks, bevriezing van de indexering van belastingkortingen en fiscale vrijstellingen, hogere belastingen op privégebruik van bedrijfswagens, terugschroeven aftrekregeling voor bedrijfswagens, BTW op therapeutische behandelingen bij artsen, diëtisten, tandartsen en kinesitherapeuten, Digitaks en OCDE-taks. Inderdaad, minister De Sutter dit is de groenste begroting ooit, want zoals we nu stilaan weten: 'avec les verts c'est plus cher'.
Deze Vivaldi-regering beloofde nochtans in zijn regeringsverklaring op zijn blote knietjes om deze legislatuur geen nieuwe belastingen in te voeren voor zij die werken, sparen en ondernemen. (zie mijn artikel: 'de fiscale rooftocht van Vivaldi') Door +/- 1,5 miljard euro verhoging van taksen en invoeren van nieuwe belastingen, kunnen we niet anders dan vaststellen dat één jaar Vivaldi zorgt dat de werkenden niet meer kunnen sparen en de ondernemers amper nog kunnen ondernemen. Na de oplichting van de terugdraaiende tellers van onttroonde zonnekoning Bart Tommelein, nu de terugdraaiende blauwe beloftecarrousel van Alexander De Croo.
Wat ook definitief werd afgeklopt is de uitbreiding van het sociaal tarief van de gas- en elektriciteitsfactuur en de omzetting van bepaalde groene heffingen in taksen. Kostprijs 700 miljoen euro ons aangerekend via het paarsgroene belastingregime. De CREG berekende dat onze energiefactuur stijgt met 714 euro per jaar. Twee miljoen Belgen kunnen genieten van 720 euro (sociaal tarief) + 80 euro (bijkomende energiecrisischeque). Ze krijgen dus 86 euro meer korting dan vóór de prijsstijgingen. De overige negen miljoen Belgen krijgen een armtierig korting van 2,5 euro per maand (energiecrisischeque) en betalen dus op jaarbasis nog steeds 684 euro meer dan vóór de energiecrisis.
De werkende middenklasse is het kind van de rekening. Ze wordt vier keer geschoren: ze betaalt het sociaal tarief, ze betaalt de energiecrisischeques, ze betaalt de prijsstijgingen van consumentengoederen die producenten zullen doorrekenen omwille van de dure groene energie, en ze betalen de stijgende energiekost van de overheid (verwarming, ventilatie en verlichting van gebouwen, Bpost, NMBS, Infrax enz). Om al die kosten op te vangen schenkt Vivaldi de middenklasse 2,5 euro per maand. Je kan hierbij groen lachen of blauw uitslaan van woede, feit is dat Vivaldi meent dat dit het enige is wat de hardwerkende Vlaming verdient of recht op heeft.
Deze paarsgroene regering is bezig de middenklasse op te branden. Wanneer ze opgebrand is en met een fiscale burn-out langdurig ziek thuis zit kan ze ook aanspraak maken op het sociaal tarief. Alexander De Croo en Vincent Van Quickenborne roeptoeteren om het luidst dat werken beloond moet worden, maar met dit Vivaldi-beleid straft men de werkenden. We krijgen met z'n allen gelukkig drie baaldagen extra verlof om na te denken of het nog de moeite is om te gaan werken. De sociale hangmat is nog aantrekkelijker en het lied van Jul kabas: ' 't zijn zotten die werken' wordt steeds actueler.
Op de uitbreiding van het sociaal tarief op energie, de lastenverlaging , en enkele kleine beslissingen na, is de fiscale aanslag op onze portemonnee het enige plan. De rest zijn doelstellingen of ideeën. Zoals e-commerce en activering werklozen. Die evacueert men zonder akkoord naar een ronde tafel van procrastinatie waar de sociale partners pogen om tot een vierkant akkoord te komen. De Vivaldi-regering verklaart stoer dat indien de sociale partners er niet uit geraken ze resoluut knopen zullen doorhakken. Dat is een irrealistische wensdroom. Een hoopvolle utopie. Mochten de sociale partners een akkoord bereiken, zal dat een verwaterde consensus zijn van een reeds politiek uitgedund regeringscompromis. Wat rest is een symbolische daad, die in de praktijk weinig tot niets echt wijzigt. Denk maar aan het debacle rond de groene fiscaliteit van de bedrijfswagens en de discussie rond de loonnorm.
De state of the union is hier een kermis van steekvlammen en ballonnetjes van onafgewerkte ideetjes die de sociale partners nog kunnen doorprikken.
De cinema van het doorschuiven naar een ronde tafel met sociale partners is gewoon een manier van de PS om de maatregels nog linkser te maken dan ze al zijn. Want wie denkt dat de PS en Vooruit toegevingen zullen doen over punten waarvan de vakbonden de hakken in het zand zetten, gelooft nog in Sinterklaas. In andere landen werkt men alles eerst grondig uit via overleg met alle maatschappelijke actoren en toetst men het binnen een politiek akkoord af aan de begroting. Niet in België. De state of the union is hier een kermis van steekvlammen en ballonnetjes van onafgewerkte ideetjes die de sociale partners nog kunnen doorprikken. De hervorming van de pensioenen werd zelfs volledig van de onderhandelingstafel geveegd, daarover kennen we zelfs de plannen niet, laat staan de cijfers.
Besluit: Deze Staat van de Unie is historisch zwak en zal niét in de annalen van de geschiedenis verschijnen, behalve dan als voorbeeld van hoe het niet moet.
