De zeven Vivaldipartijen hopen om tegen 2024 de economische relance als gevolg van de coronacrisis om te buigen in een electorale tsunami. Dat deze tsunami onze spaarboek en een flink deel van ons loon mee zal sleuren in het zinkgat van de begroting in nu al duidelijk. Je mag immers niet luisteren naar de bewegingen van de lippen van de Vivaldiministers, je moet een microscoop op hun beleid plaatsen. Niet de woorden zijn van tel, enkel de daden.
De fictie van de regeringsverklaring
Sander Loones wees deze week terecht naar de regeringsverklaring van Vivaldi om te duiden dat ze van meet af aan een belastingtsunami planden. Op bladzijde 52 lezen we: 'Er worden geen nieuwe belastingen ingevoerd behalve in het kader van budgettaire discussies waarbij de afgesproken evenwichten gerespecteerd worden (inkomsten, uitgaven en diversen) en met respect voor mensen die werken, ondernemen en sparen.'
Op zich ken ik geen enkele taks of belasting die 'niet budgettair' is, want alle hebben ze invloed op het budget. Ik meen echter dat men bedoelt taksen of belastingen die niet ingevoerd worden omwille van een streven naar een begrotingsevenwicht of naar een afbouw van de schulden. Zoals bijvoorbeeld een taks of belasting tot sensibilisering of tot stimulering van een bepaald maatschappelijk gedrag. Dergelijke nieuwe belastingen zou Vivaldi dus níét invoeren. - De slimme woordentruc in deze tekst is 'geen nieuwe belastingen', men zwijgt over verhogingen van belastingen.
Doch op bladzijde 61, amper negen bladzijden verder spreekt de Vivaldiregering zichzelf al tegen want wat lezen we daar: 'De fiscaliteit zal worden bestudeerd om ze klimaat- en milieuvriendelijker te maken. We vertrekken vanuit het principe van de vervuiler betaalt, waarbij we het gebruik van fossiele brandstoffen zoveel mogelijk willen ontmoedigen door de invoering van een fiscaal sturend instrument.' Ergo de invoering van een nieuwe belasting, niet om budgettaire redenen, maar omwille van een sensibiliserende campagne richting klimaat- en milieuaspecten. Al is de leugen nog zo snel, negen bladzijden later achterhaalt die hem wel.
Daarnaast staat te lezen dat men deze nieuwe belastingen of belastingverhogingen zou invoeren met respect voor mensen die werken, ondernemen en sparen. De realiteit bewijst dat het respect voor zij die werken, ondernemen en sparen ver te zoeken is. Want wat stellen we vast? Sinds het begin van deze legislatuur werden zij die werken, sparen en ondernemen consequent extra belast. (In het licht van wat hierboven beschreven is, plaats ik bij elke nieuwe taks of ze budgettair of niet budgettair is.)
Reeds eind vorig jaar verhoogde Vivaldi de taksen op sigaretten en tabak (niet budgettair). Ze voerde de effectentaks in (budgettair). Er volgde een bevriezing van de indexering van belastingverminderingen en fiscale vrijstellingen (budgettair). We kregen hogere belastingen op privégebruik van bedrijfswagens (niet budgettair). De aftrekregeling voor bedrijfswagens werd teruggeschroefd (niet budgettair). Eind vorige maand werden de flitsdrempels verlaagd en de verkeersboetes verhoogd (niet budgettair). En recent besliste men om BTW te heffen op therapeutische behandelingen bij artsen, diëtisten, tandartsen en kinesitherapeuten (budgettair). Kan iemand mij zeggen waar het respect voor zij die werken, ondernemen en sparen hierin terug te vinden is?
Bovenop de blauwe takstirade krijgen we de groene stijgingen van de gas-en elektriciteitsfactuur en de groene verhoging van de diesel-, stookolie- en benzineprijzen. En als het aan de ecotollenaars ligt, krijgen we straks ook nog een koolstoftaks, een SUV-taks en een taks op petflessen. En dan zwijg ik nog over de schandalige groene stadstol in Brussel, die hoofdzakelijk de Vlaamse forenzen zal treffen.
Wie is de dupe van al die prijsstijgingen? Liberalen zorgen voor de grote multinationals, niet voor de kleine middenstander die het gros van hun electoraat uitmaakt. En links Vlaanderen vrijwaart de kansarmen. Zo geschiedt het ook met de eco-belastingen. De zogenaamde energie-intensieve bedrijven, kregen van in den beginne een kortingsvoordeel. Begin deze eeuw bij de invoering van de groenestroomcertificaten betaalde een chemisch bedrijf dat 1,5 miljoen megawattuur verbruikte, op zijn elektriciteitsfactuur amper 250.000 euro i.p.v. 2,6 miljoen euro. Wij, de arme hardwerkende Vlamingen, kregen een verdubbeling van onze factuur.
In 2021 is begroot dat energie-intensieve bedrijven 140,2 miljoen euro steun ontvangen uit het klimaatfonds. Dit is steun om te voorkomen dat ze naar het buitenland zouden trekken waar de klimaat- en energienormen en de stroomprijzen lager liggen. Sinds 2013 is zo 323 miljoen euro Vlaams klimaatgeld naar bedrijven gegaan zoals ArcelorMittal, BASF, en ExxonMobil.
Daarbovenop krijgen deze bedrijven ook nog eens gratis emissierechten toegestopt. Een studie van CE Delft bracht eind vorig jaar nog aan het licht dat via de handel in emissierechten de Belgische industrie sinds 2013 in totaal 2,1 miljard euro voordeel haalde. Het meest profiteerden ArcelorMittal (510 miljoen), Carsid (205 miljoen) en BASF (159,1 miljoen). Het hoeft geen verder betoog: Open Vld regelde alles fijntjes voor de multinationals.
Links Vlaanderen, dit keer aangevoerd door minister Tinne Van der Straeten, maakte binnen de federale regering dan weer 176 miljoen euro vrij om 447.000 extra gezinnen een sociaal tarief voor gas en elektriciteit te bezorgen. Zo krijgen momenteel in totaal 1,27 miljoen Belgische gezinnen een lagere energiefactuur. En ook het Europees sociaal fonds van Frans Timmermans zal straks de sociaal zwakkeren ondersteunen.
Netjes geregeld: de subsidieslurpende multinationals en de kansarmen krijgen vrijstellingen. Blijven over de sukkelaars in het midden. Zij zien hun gas-en elektriciteitsfactuur alsmaar stijgen. De hardwerkende zelfstandige, bediende of arbeider, die net genoeg verdient om zijn belastingen te betalen, maar steeds teveel verdient om van enig overheidsvoordeel te genieten, is keer op keer het kind van de rekening. Welke liberale of sociale argumenten je ook aanhaalt, het simpele feit is en blijft dat de hardwerkende kassierster Debora en de kleine zelfstandige slager Jan het gelag moeten betalen.
Dit is aldus geen economische relance maar een fiscale duimschroef. Een aanslag op het loon van de hardwerkende Vlaming, van de mensen die werken, sparen en ondernemen. Georges-Louis Bouchez roept luid: 'avec les verts c'est plus cher', maar ik kan u zeggen met de liberalen is het ook balen. Want met Vivaldi lachen we groen en betalen we ons blauw aan belastingen, verkeersboetes, gas, elektriciteit, diesel, stookolie en benzine.
Ignace Vandewalle
