Na Renault en Opel, besluit nu ook Ford om hun productie in België stop te zetten. Een sociaal drama die onthaald wordt als schandalig en waarvoor men de schuld in de schoenen schuift van de grote boze wolf, de multinationals, die enkel op winst zouden uit zijn en het menselijk aspect niet voor ogen zouden houden. Het beeld geschetst is geen totaal verkeerd beeld, maar ik heb toch enkel bedenkingen bij het blindelings veroordelen van de beslissing van de “no face”-directeuren in de verre Verenigde Staten. Mag ik toch even aan de politiek vragen om de hand in eigen boezem te steken.
Autootje pesten en bestuurders leegmelken.
Het gebruik van de wagen werd door de linkse partijen en meeheulende liberale partijen door opeenvolgende regeringsbeslissingen ontmoedigd en onaantrekkelijk gemaakt. De wagen moest en zou uit het stadsbeeld verdwijnen en de fiets zou koning van de weg worden. We kregen de afgelopen 10 jaar het Stevariaans model van gratis bus en tram rijden, het gratis busabonnement voor wie zijn nummerplaat indiende, zijn auto verkocht en besloot enkel nog het openbaar vervoer te gebruiken, premies werden ingevoerd voor wie met de fiets naar het werk ging, carpooling werd gestimuleerd, weginfrastructuur werd aangepast en snelheidsbeperkingen ingevoerd waardoor de fietser u voorbijflits terwijl de autobestuurder in de file wegkwijnt, de overdreven controlitis van de politie die meer geïnteresseerd is in boetes uitschrijven dan in het verzekeren van onze veiligheid , de woekering van het betalend parkeren enz.
Daarnaast zijn er de belastingen! De overheid melkt de autobestuurder via BTW op de aankoop, de BIV (belasting op het in verkeer brengen), de verkeersbelasting, de autoradiobelasting, de verplichte belasting op de autoverzekering, en de accijnzen en BTW op brandstofprijzen (die niet voldoende gecompenseerd werden via het dekliksysteem). Ook de verzekeringstarieven stegen in een klimaat van reglementitis, door het opleggen van meer verantwoordelijkheden en risico’s aan de autobestuurder. Om de wagen betaalbaar te houden voor het gezinsbudget werd de bedrijfswagen vaak als het enige alternatief gezien. Maar ook daar moest de overheid een stokje voor steken en werden de bedrijfswagens fiscaal bestraft, denk maar aan de daling van het belastingsvoordeel die begin dit jaar werd ingevoerd.
Na al deze maatregelen van autootje pesten is de regering verbaasd en zijn ze uit hun lood geslagen als de autoverkoop daalt waardoor bedrijven sluiten en 10.000 mensen hun job verliezen. Er werd enkel geoogst wat werd gezaaid. Beste regeringsleiders en dito fietsknuffelaars, neem de verantwoordelijkheid op voor uw beslissingen en verstop je niet achter de schouders van stigmatiserend populisme.
Een land zonder economische toekomstperspectieven.
België wordt binnen de internationale financiële wereld aanzien en gepercipieerd als het land die de volgende dominosteen wordt in de terugval van de Europese Unie. De kort opeenvolgende verkiezingen en lange regeringsvormingen zijn daar niet vreemd aan, want zo werd de perceptie van een incompetent onstabiel politiek klimaat gecreëerd. Ons consociationalistische model met minderheidsveto voor de Waalse gemeenschap faalt en leidt naar politiek immobilisme. Zo kwam er nooit een economische langetermijnvisie waardoor de economische vooruitzichten voor ons land somber zijn, en dit is zeker zo gezien vanuit het perspectief van een ondernemersraad van een multinational die zich op duizenden kilometers van België bevindt. Bovendien klinkt het “België barst – scenario” in het buitenland steeds luider. Dit scenario, door de NV-a de wereld ingestuurd en door de Waalse partijen ostentatief als doemscenario omschreven, jaagt investeerders weg of weerhoudt hen om in België te investeren. Het vooruitzicht van een land dat in X aantal delen uiteenvalt is niet onmiddellijk dat van een economisch paradijs, maar eerder van een economisch kerkhof.
De vakbonden en de stakingswaanzin.
Ook vakbonden dragen bij tot de negatieve perceptie. Stakingen zijn een bezigheidtherapie geworden eerder dan een laatste redmiddel wanneer onderhandelingen geen uitweg meer bieden. De staking wordt tijdens onderhandelingen ook eerder gebruikt als troef of zelfs als chantagemiddel, eerder dan het laatste verweermiddel van de arbeider. Stakingen in crisisperiodes zijn contraproductief en zelfs een soort van flagellantisme. Een Engels spreekwoord zegt : “ don’t bite the hand that feeds you” , de vakbonden doen niets anders. Bedrijven zijn lang niet meer de boemannen die arbeiders in onmenselijk omstandigheden en aan lage lonen laten werken. Bedrijven in België behoren tot de sociaalste en veiligste van de wereld en de lonen behoren tot de hoogste. In een crisisperiode moeten vakbonden en bedrijven eerder onderhandelen hoe ze in een visie van symbiotische samenwerking en binnen een sfeer van wederzijdse toegevingen de crisis kunnen overwinnen, zodat jobs behouden blijven.
De vakbonden weigeren in te zien dat economische vooruitgang en maatschappelijke vooruitgang curvelineair zijn. Zij weigeren te aanvaarden dat in tijden van crisis inspanningen moeten worden geleverd door iedereen, zowel arbeiders, bedienden, ambtenaren als zelfstandigen en bedrijven.
Ook de linkse media en vooral vele jonge arbeiders volgen de vakbonden niet meer in hun antimaatschappelijk stereotiep denken. Ook zij zien niet meer in hoe stakingen, die de economie platleggen, een realistisch wapen kunnen zijn om in tijden van crisis maatschappelijke vooruitgang af te dwingen.
Ik heb bewust de problematiek van de te hoge loonkost, de administratieve overlast en de overregulering niet ter sprake gebracht in deze column. Niet omdat deze in dit debat overbodig zijn, maar omdat dit de afgelopen dagen reeds uitvoerig in de pers en door commentatoren werd behandeld.
De elementen hierboven beschreven vullen het debat aan,onthullen het stigmatiserend populisme en leggen de hypocrisie van de regering bloot.
Ignace Vandewalle
