In maart van vorige jaar legde Daniël Termont strafklacht en burgerlijke klacht laster en eerroof neer voor een vraag in mij boek De Illegale Ghelamco Arena: 'Pleegde burgemeester Termont in september 2016 schriftvervalsing toen hij opdracht gaf om officiële verslagen aan te passen?'
Na grondig onderzoek werd de strafklacht in september van vorig jaar reeds geseponeerd, en gisteren vonniste de burgerlijke rechtbank in Brugge in het nadeel van Daniël Termont. De rechter schrijft in zijn vonnis:
'uit de stukken blijkt afdoende dat Ignace Vandewalle onderzoek heeft gedaan naar de waarachtigheid van de feiten middels opzoekingen gedurende drie dagen in het Stadsarchief van stad Gent. Uit de stukken blijkt afdoende dat Ignace Vandewalle zijn bronnen zorgvuldig gecontroleerd heeft alvorens hij overging tot het schrijven van de kwestieuze passages. Ignace Vandewalle vermeldt ten andere ook bij de inleiding van zijn boek dat om de toegankelijkheid van het boek te maximaliseren alle stavingstukken (in hoofdzaak openbare documenten) ter beschikking worden gesteld via www.bfelt.be/publicaties/stavingstukken. Ignace Vandewalle heeft voldoende inspanningen geleverd om de informatie zo waarheidsgetrouw mogelijk weer te geven en de bronnen te controleren. In die omstandigheden kan het niet worden verweten dat Ignace Vandewalle vragen stelt omtrent de omstandigheden van het bestaan van twee versies van het verslag MIPIM 2005 en dat hij dit tot voorwerp van politiek/publiek debat heeft gemaakt teneinde mogelijke schriftvervalsing aan de kaak te stellen.'
Het lijkt er bijgevolg op dat de strafklacht en de burgerlijke klacht van Termont deel uitmaakten van een poging tot het ontkrachten van de vrijemeningsuiting en de persvrijheid; een fenomeen dat bekend staat als 'chilling'. Dat is een batterij aan drukkingsmiddelen die er op gericht zijn om burgerbewegingen, bloggers, columnisten, wetenschappers, klokkenluiders, schrijvers, onderzoekers en journalisten te doen afzien van het gebruik van hun rechten, met name: de vrije meningsuiting, persvrijheid, vrijheid van wetenschappelijk onderzoek en vrijheid van maatschappelijke participatie. Vaak gaat het over karaktermoord, dreigen met dure juridische procedures, bashing via sociale media, financiële druk zetten via werkgevers of klanten, enz.
Veruit het populairste drukkingsmiddel is SLAPP (Strategic Lawsuit Against Public Participation), rechtszaken die aangespannen worden, niet om recht te halen, maar met het oogmerk om een kritische partij te intimideren en met hoog oplopende gerechtskosten kapot te procederen. Mogelijke illustraties van SLAPP zijn ongetwijfeld de rechtszaken die Johan Vande Lanotte, Paul Gheysens en recent Daniël Termont tegen mij inspanden.
Om de vrijheid van de pen te vrijwaren vraag ik aan een nieuwe federale regering om snel werk te maken van een anti-SLAPP-wetgeving, zoals in Canada, Australië en sommige staten van de VS. Intussen moeten slachtoffers beschermd en gesteund worden. Ik ga daarom over tot de oprichting van een vereniging die slachtoffers van chilling en SLAPP met juridisch advies en desgevallend financieel ondersteunt. Ik start daarvoor eerdaags een crowdfunding.
Ik roep iedereen op die het slachtoffer is van Chilling of SLAPP om zich te melden via e-mail info@bfelt.be of te bellen naar 0489/351748.
