Het pad des levens kent geen planning.
Het kronkelt, glooit, stort neer, herrijst.
Bij elk capriool hoort een prijs.
Een horizon verholen na elke bocht.
Een einde zalig niet in zicht.
Soms duister soms verblindend licht.
Bij elke stap in de tijd,
hoort gelach maar ook soms spijt.
Verdwenen illusies in hem of haar.
Het raakt je diep.
Het breekt je strijd.
Maar niets overtroeft het feit,
die zelfontgoocheling ontwaart.
De schuld steek waar pijn onhoudbaar is.
Je oordeel hard maar snel beslist.
Geen vlucht in zelfbeloochening.
Geen weg terug.
Geen snel opnieuw.
Ze zijn er om te blijven,
je tranen van ontgoocheling.
Je tranen hoeft je niet te vegen.
Ze zullen sterven in de regen.
Ignace Vandewalle
