Door tegenspoed gelouterd trekken we ons terug in onszelf.
Ons astraal lichaam als schild tot de buitenwereld.
De pijn als schaduw van de realiteit.
De realiteit ons opgelegd door anderen.
Het pad van de eenzaamheid afdwalend.
Kop op, sterkte, geniet van het leven...
als niets betekenende en nergens naartoe wijzende wegwijzers
De toekomst als een vage schim van het verleden.
Een toekomst zonder mijn kinderen.
mijn kinderen de spiegel van mijn bestaan.
Ignace Vandewalle
