Ik sta, duw en prik.
Raak me niet aan, ga weg!
Ik wil niet dat je me voelt!
Ik wil niet dat je me ziet!
Ik wil niet dat je me kent!
Ik wil niet dat je me lief hebt!
Mijn bolster hard door het leven.
Mijn stekels scherp door de pijn,
Door het leed,
Het leed van het leven.
Geboren in naaktheid
Vrij van pijn, leed en smart…
Stap je onbeschermd de toekomst in.
Geen rem van vrees of angsten
Heldere naïviteit zo puur als de ziel die ze omhelst.
Het geluk van de maagdelijkheid.
Ik herinner me die onschuld lang niet meer.
Ik herinner me die puurheid lang niet meer.
Ik herinner me die vrijheid lang niet meer.
De vrijheid te leven zonder angst om te leven.
De vrijheid om te zijn zonder druk om anders te zijn.
De vrijheid te kiezen zonder keuzes te krijgen.
De Chinese marteling start al vroeg.
Elk klein krasje smart.
Elk klein sneetje pijn.
Knaagt aan het maagdelijk geluk.
Tot we op een dag kermend door de som van pijnen.
In onszelf wegkwijnen.
Dan bouwen we een muur van haat om ons heen.
Een omwalling tegen pijn en smart.
Een egoïstisch kader tegen de wereld.
In deze wereld leven we beschermd, doch afgeschermd.
Een beperkt bestaan, doch bevrijd van helse degens.
Zo rijgen we de prille jaren aan elkaar.
Ons schijnbaar niet bewust van dieper leed,
dat welig tiert buiten onze wallen.
En dan staat daar plots iets nieuws voor de muren.
Plots komt de confrontatie met een apart gevoel.
Plots daveren de grondvesten,
En staat daar liefde voor de poort.
De warmte en bevrijding van dit nieuw gevoel.
Vernietigt de muren .
Overbrugt de wal.
Opent de poorten.
Veilig in de warmte van liefde,
Lijkt niks ons te raken.
Veilig in de warmte van liefde,
Vrezen we geen pijn.
Veilig in de warmte van liefde,
Is de toekomst rozengeur en maneschijn.
Totdat ook liefde zijn guillotine bovenhaalt.
Totdat je van de top van geluk naar het dal van miserie dondert.
Je hart dwars doorheen.
De pijn als nooit voorheen.
Dan ontstaat de bolster rond je hart.
Dan ontstaan de stekels rond je leven .
Een bolster waar je weg in kruipt.
Opgekruld, veilig, schuw ….. alleen.
Maar hoe onmogelijk de situatie ook lijkt
Hoe hard je ook jezelf verwijt.
De hoop dat iemand de stekels trotseert,
De hoop dat iemand de bolster breekt,
Die hoop …neen!…die hoop verlies je nooit.
Ignace Vandewalle
