Je loopt voorbij,
De eindeloze bomenrij.
Daar waar hemel aarde raakt,
ginds in de verte waar mijn blik staakt,
Daar is het punt naar waar ik tuur,
een eeuwigheid bitter als zuur.
De schaduw van de bomen als gezel,
niet warm, niet leidend eerder kil.
Slenterend door bladeren die hun leven lieten,
om de koude, kille weg te bezitten.
Waar de weg ook leidt?
We stappen gedragen door de minste spijt.
Want elke boom die ons begroet,
is een vriend met woorden van moed.
Elke zonnestraal tussen de bomen,
verwarmt je met hoop en nieuwe dromen.
De zachte wind die takken streelt,
is de innige knuffel die elke wonde heelt.
De bomenrij.
De weg.
De eeuwigheid.
Niet zoet, niet zuur, maar mijnen tijd.
Ignace Vandewalle
