Daar sta je dan, net voor je ligt.
Diepgeworteld, statisch blikkend over de horizon.
Van zaad tot glorie groeiend in een minutenoorlog,
Gloria aan de hemel, we zijn, we staan, we bestaan, we leven.
Stormen en gure tijden deren ons niet, ze sterken ons.
We duwen de wortels dieper, we strekken takken, strelen anderen.
Strelingen verstrengelen, wiegend, spelend in de wind.
Wortels spiralen, voedend aan dezelfde bron.
Samen de zon delen, de maan adoreren.
De bladeren groener, de takken steviger, de toekomst helder, de eeuwigheid eeuwig.
Nieuw leven spruit nieuw geluk, het legaat vervangt de zon, de maan, de hemel.
Wijkend voor de zon, schermend voor het onweer, het devies van het genenbehoud.
Fierheid, trots, genegenheid, liefde, geluk……
Maar daar lig je dan, net voor je valt.
De natuur werpt zijn donkere schaduwen,
alles wat komt….. moet gaan.
De strijd met de schaduwen is geen schaduwstrijd.
Neerblikkend op de kroost, als troost in ongelijkheid van het slagveld.
Na vellen, valt de reus,
de trotse reus, de sterke reus,
zo zeker als zijn glimlach van weleer.
Het einde als het begin,
vanuit het niets worden we niets.
Ignace Vandewalle
