Ik kijk om, sta stil, blik vooruit.
De tijd zinloos in het moment,
het moment futiel in de tijd.
De mieren rondom mij kronkelen voort
in een kosmologische leegte waar bestaan de zin ontsnapt
en bewustzijn individueel is.
Je draagt wat komt, werpt af wat gaat,
ondergaat wat je wordt toebedeeld.
Is het ons doel om hier te zijn,
of is ons zijn het doel.
Is er een vrucht van mijn bestaan,
of is er enkel komen en gaan.
Waar ik naar streef, waar ik voor strijd,
het lijkt zo zinloos in de tijd.
Ik denk, dus ik besta.
Ik voel, dus ik heb lief.
Liefde telt de tijd en vult het leven.
Enkel liefde dwarrelt zonneschijn.
Alleen liefde dempt de sprint van ons bestaan.
Ignace Vandewalle
