Wanneer de leugen niet sneuvelt
op het slagveld van de waarheid,
steelt het leven je waardigheid.
Zo dans je op je graf van verbondenheid,
kleurloos wegkwijnend,
in een quarantaine van de eeuwigheid.
De wereld draait, je maag keert,
zoetigheid smaakt zuur,
wat smeuïg is, gemeen hard.
De zon kent alleen wolken,
de wolken enkel regen,
een regen van innerlijk kabaal.
Een doornenkroon draag je niet trots.
Je ondergaat en sleurt je voort
door dalen van onttakeling.
Opgesloten in mijn ijzeren maagd,
went niets en alles tegelijk.
Je leeft, stervend zonder nut.
Het zal wel wezen als het moet,
Het zal wel kwijnen als het moet,
Dit vagevuur,
mijn nieuwe normaal.
Ignace Vandewalle
