Alleen met water, zand en avondzon,
daag ik de wind uit met mijn gezicht.
Ik sleep en slenter door eindigheid.
Het zand en de branding opzij.
Golfbrekers breken mijn tred.
Een drempel van verstrooidheid.
Net toen ik op weg was naar jou.
Op weg naar die plek in mijn hart.
Ik loop te smachten naar je gedachten.
Naar de pracht van je glimlach.
Naar die guitige glinstering in je ogen,
die vonken, die regenbogen.
Die plek, tijd, genegenheid,
waar liefde, geluk en lot gebonden zijn,
waar woelen en kroelen alles overstijgen.
Op die plek wil ik voor altijd blijven.
Een briesje koelt me af.
De zon wordt roze en vertrekt.
Ik druip omhoog naar dieper zand
en kijk nog even achterom.
Bye bye romantiek en gedachten,
tot dat ik nog eens naar je mag smachten.
Ignace Vandewalle
