Een hopeloos hart zonder vertrouwen,
heeft geen toekomst om op te bouwen.
De ijzige kou die het straalt,
ommuurt met littekens waarvan je baalt.
Je hart als magneet gepolariseerd.
De afstoot, het walgen, de angst….
De nachtmerrie of insomnia
Het duwt je weg keer op keer.
Waarom overkomt het net mij.
Waarom duw ik mezelf opzij.
Je hart verborgen in jezelf.
Donker, diep, alleen….
woestijn of ijsvlakte…
de eenzaamheid die maakt het hels.
De zon die kan je niet verwarmen,
De prins op het witte paard je niet omarmen.
Geef niet op !!!
Verlies je vertrouwen niet !!!
Want al lijkt de kloof voor jouw te diep
Voor een brug van liefde is ze dit niet.
Al lijkt de angst voor jou te groot.
Liefde knijpt ze vast wel dood.
Vrees niet voor je hart van steen.
Want Liefde snijdt er dwars doorheen.
Ook al wandel je nu door pijn en smart.
Liefde wordt de redding van je hart.
Ignace Vandewalle
