Is het daar?
Of is het een mythe?
Ken ik het wel?
Zal ik het herkennen,
als ik het niet ken?
Kan ik leven zonder?
Ik vrees van wel!
Want de dageraad die komt toch morgen.
En het zonlicht wacht niet op zorgen.
Mijn pen beeft,
Mijn hart overleeft.
Is het ongrijpbaar?
Ben ik ontroostbaar?
Biedt de toekomst verlossing?
Of is mijn oordeel gebeiteld in een einder die erodeert in hoop.
Doch als de eenzaamheid slijt,
en de genegenheid geen roep meer kent.
Dan ruimen de warme knuffels plaats
en wordt een goed gesprek vervangen.
Vervangen door de veilige oase van mezelf.
Bestendigd in de coma van de eigen cocon.
Ignace Vandewalle
